چند روز پیش مشغول خواندن یک پایان نامه ارشد (سال 1394) از یکی از دانشگاه های درجه 2 کشور بودم. دیدم که متن پایان نامه بسیار قوی هست و متعجب شدم از اینکه چطور یک نفر در دوره ی ارشد، این قدر قوی ( و زیاد ) کار کرده. (و به خیال خودم به نویسنده غبطه می خوردم) بعد از اندک زمانی، یک رساله ی دکتری (1390) نیز پیدا کردم و دیدم که بیش از 70 درصد از متن این دو پایان نامه و رساله شبیه به هم هستند. و یک درد قدیمی زنده شد (بی اخلاقی در زمینه پژوهش که به شدت فعالیت های علمی کشور رو تحت تاثیر قرار داده) در این نظام پژوهشی، ارزش کسی که چند سال عمرش رو میگذاره و کار علمی می کنه با کسی که هیچ زحمتی نمیکشه یکسان هست. تلفن رو برداشتم و با پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران (ایرانداک) تماس گرفتم. 
رسالت این پژوهشگاه ارزیابی میزان اصالت پژوهش هاست. با کارشناس مربوطه صحبت کردم و پس از چند بار ارجاع در نهایت تونستم با رئیس پژوهشگاه ارتباط بگیرم. قصدم از تلفن این بود که ببینم در کشور برای حل مشکل بی اخلاقی چه اقداماتی انجام شده. (آیا اصلا مسئولین برای حل این مسئله فکر ی کردند؟) خروجی این تماس: + بر اساس نظر خود کارشناسان و مسئولین پژوهشگاه، این مشکل خیلی وسیع تر از چیزی هست که من فکر می کردم +وظیفه ی این پژوهشگاه صرفا بیان میزان اصالت پژوهش ، به درخواست کننده است و هیچ اقدامی در جهت حل مشکل نمی کنه. + یک سری کاغذ باطله در این زمینه وجود داره (قوانین نوشته شده روی کاغذ که هیچ کسی براش ارزشی قائل نیست و 90 درصدش اجرا نمیشه) +طبق قانون خود اساتید باید تقلبی بودن پایان نامه ها رو چک کنند (که در 99 درصد مواقع این کار رو انجام نمی دهند) به رئیس این پژوهشگاه پیشنهاد دادم تا (در چارچوب قوانین فعلی) یک سامانه ی مبتنی بر شفافیت و مشارکت طراحی و پیاده سازی کنند تا موارد بی اخلاقی پر رنگ بشه و دانشگاه ها رو تحت فشار قرار بده برای اصلاح وضع موجود. متاسفانه ایشان ضمن تشکر از بنده، صراحتا فرمودند که “این کار جزو وظایف ما نیست” فقط یک جمله می توانم بگویم: ” کلکم راع و کلکم مسئول” تا زمانی که این نگاه #ابلاغیه_محور در کشور وجود دارد، وضع همین خواهد ماند
